De Brockway Prize, een tweejaarlijkse prijs voor poëzievertalers uit het Nederlands, is toegekend aan Ard Posthuma. Aan de prijs, die is ingesteld door het Nederlands Letterenfonds, is een geldbedrag van 5.000 euro verbonden. De prijsuitreiking vond op 12 juni 2015 plaats tijdens het Poetry International Festival in Rotterdam.
Literair vertaler Ard Posthuma (1942) studeerde in Lausanne, München
en Basel, en was nadien werkzaam als redacteur, lector en docent.
Sinds 1989 vertaalde en vertaalt hij talloze Nederlandse, Friese en
Vlaamse dichters in het Duits, wat onder meer resulteerde in zijn
bloemlezingen uit werk van Martinus Nijhoff, Cees Nooteboom, Gerrit
Kouwenaar, Leonard Nolens en Tsjêbbe Hettinga . Ook zijn vertalingen
‘de andere kant op’, van bijvoorbeeld Ingo Schulze en Johann Wolfgang
Goethe (Faust), oogstten veel lof.
De jury prees in het bijzonder Posthuma’s vertaling van de
bundels Licht overal (Licht überall)
en Zo kon het zijn (So könnte es sein)
van Cees Nooteboom:
‘Hij geeft er in zijn vertalingen blijk van goed ingevoerd te zijn in
zowel de Nederlandstalige als de Duitstalige dichterlijke traditie,’
aldus de jury, en hij ‘neemt, ook al klinkt dat op het eerste gezicht
misschien tegenstrijdig, telkens de vrijheid om zo dicht mogelijk bij
de geest van de oorspronkelijke poëzie te blijven, waarbij hij precies
weet hoever hij kan gaan. Posthuma betoont zich hiermee een groot
vakman en een voortreffelijke bemiddelaar tussen de twee talen.’
De jury van de Brockway Prize 2015 bestond uit literair vertaler Gregor Seferens en uitgever Christoph Buchwald, bijgestaan door Peter Bergsma, vertaler en directeur van het Vertalershuis Amsterdam (een onderdeel van het Letterenfonds).
___________________________________________________
Bij uitgeverij Koppernik verscheen nu In het labyrint, nagelaten verhalen, een keuze uit een eerder in Duitsland uitgegeven selectie, vertaald door Ard Posthuma. Een verzameling fragmenten, variërend van niet langer dan een paar zinnen tot in detail uitgewerkte scènes en een nagenoeg afgerond verhaal.
Wat kan het onvoltooide aan een lezer communiceren? Hoeft de gedachtenflits, het fragment als literaire vorm, in zijn bestaansrecht niet onder te doen voor breed uitgewerkt proza? Posthuma beantwoordt deze vraag in zijn nawoord: nee, dat hoeft niet en Kafka bewijst dat. Posthuma maakte een keuze uit de fragmenten en voorzag ze van een titel, in stijl van Max Brod, vriend en biograaf van Kafka, die Kafka’s opdracht al zijn werk te verbranden negeerde en verantwoordelijk werd voor Kafka’s wereldwijde reputatie.
List en bedrog
Sluw vosje Reinaert dit najaar zeer populair
Reinaert is duidelijk bezig aan een comeback.
Opmerkelijk. want rondom het dierenepos hing lang een
schoolboekengeur. De vertaling van Ernst van Altena was sinds
1979 de leidende. Na bijna dertig jaar was het kennelijk tijd voor een
opfrisbeurt. Uitgeverij Prometheus komt met Reinaert de Vos in de
vertaling van Karel Eykman. Bij Atheneum-Polak & Van Gennep
verschijnt begin oktober Reynaert de Vos, met chique 'y', vertaald
door Ard Posthuma. Vertalers zijn precieze uitpluizers, althans, dat
horen ze te zijn. In beide hertalingen hebben Posthuma en Eykman de
woorden duidelijk drie keer omgedraaid voordat ze hun keuzes maakten.
Al te gratuite rijmelarij is daardoor voorkomen. De bewerkers hebben
hun uiterste best gedaan een eigen, originele invulling te geven aan
het aloude gedicht. Posthuma gaat voor historisch correct. In zijn
versie staan de originele verzen links, de vertaling rechts. Wie wil,
kan vergelijken. Jeugdboekenschrijver Eykman kiest voor zinswendingen
die dichter aansluiten op het hedendaags Nederlands. Zijn vertaling
loopt daardoor iets soepeler. Het zijn slechts nuanceverschillen, in
kwaliteit ontlopen de versies elkaar nauwelijks. De vertalers zijn
even sensitief voor de 'scone taal' waarmee Rein de Vos het hof
misleidde.
Irene Start in Elsevier van 27/09/2008
Verhalen op rijm - Sommige oude verhalen zijn zo beroemd dat ze van tijd op tijd in een nieuw jasje worden gestoken. Van Reinaert de Vos zijn er nu drie nieuwe vertalingen.
Een rotzak is het, die Reinaert de Vos uit het middeleeuwse verhaal
van ene Willem. Maar wel een sluwe rotzak. Door de domheid en het
egoïsme van de dieren om hem heen ga je hem nog bijna sympathiek
vinden.
Hoe gaat het verhaal? Reinaert heeft kippen vermoord, overspel
gepleegd en de boel meerdere malen belazerd. Leeuwenkoning Nobel vindt
dat hij gestraft moet worden voor zijn streken. Tot drie keer toe
stuurt hij een van zijn onderdanen naar Reinaerts burcht om de vos
voor het gerecht te slepen. Maar Reinaert heeft helemaal geen zin om
aan de galg te bungelen. Keer op keer bedenkt hij een list, waardoor
niet hij, maar de andere dieren in de problemen raken. Op die manier
verliest beer Bruun een oor en kater Tibeert een oog. De pastoor heeft
nog de meeste pech: die raakt een deel van het klokkenspel tussen zijn
benen kwijt.
Dode scharrelkip
De oorspronkelijke Reinaert was een verhaal op rijm. Een
slim idee dus van uitgeverij Prometheus om dichter-schrijver Karel
Eykman voor de vertaling te vragen. Die ging met de oude zinnen aan de
haal en maakte er een eigentijds reuzengedicht van. Links en rechts
strooide hij grapjes door de tekst. Regels uit liedjes bijvoorbeeld,
die in de middeleeuwen nog helemaal niet bestonden ('Op een mooie
pinksterdag' en 'Zie, de maan schijnt door de bomen'). En een
grafschrift ziet er bij hem zo uit: 'Hier ligt Coppe, zij is
overleden. / Een goede scharrelkip rust hier in vrede.' De geestige
tekeningen van Sylvia Weve sluiten mooi aan bij Eykmans directe stijl.
Haar zwart-wit illustraties doen denken aan oude houtsneden, maar
komen uit de computer.
Statige leeuw
De vertaling van Ard Posthuma bij uitgeverij Athenaeum ziet er een
stuk serieuzer uit, maar laat je daardoor niet afschrikken. Deze Reynaert
de Vos loopt ritmisch als een trein en heeft twee bijzondere
extraatjes: naast de moderne vertaling staat de oorspronkelijke tekst
van 750 jaar geleden. Dat lijkt een heel andere taal, maar als je er
even voor gaat zitten, zul je ontdekken dat je veel woorden herkent.
En dan zijn er de illustraties van Mance Post. Haar dieren hebben
niets schattigs. De leeuw is statig, de beer gevaarlijk en Reynaert
sluipt over de pagina's met een sluwe glimlach rond zijn vossenbek. In
Posts full color illustraties zie je nog de structuur van het Japanse
papier dat ze ervoor gebruikte. Een prachtige uitgave, deze Reynaert.
Joukje Akveld in Kidsweek 3/10/2008
Als een Nederlands dichter in Duitsland bekend wil worden – en dat
willen ze allemaal – moet hij of zij bij Ard Posthuma zijn. Niemand
kan zo goed Nederlandse poëzie overzetten naar het Duits als de
literair vertaler uit Groningen...........
Woest & Ledig, 10-11-08
_________________________________________________________
n.a.v. Wilhelm Raabe: Oliebol [oorspr. titel Stopfkuchen]
Radio: De boeken van Martin Ross, (te beluisteren op: www. selexys.nl, De boeken van Martin Ross, audioarchief van 13 september 2008 ).
Verstotene op zijn uitkijkpost
Wilhelm Raabes meesterwerk eindelijk vertaald
“Raabes oeuvre mag zich de laatste decennia in zijn thuisland verheugen in een gestage revival, en toenemende waardering voor zijn latere werk; de rijpere romans die ook de schrijver zelf nauw aan het hart lagen. In ons taalgebied hebben erudiete liefhebbers als wijlen C.O. Jellema zijn werk onder de aandacht gebracht, maar kennelijk niet genoeg interesse kunnen wekken om uitgevers ook tot uitgaven in het Nederlands te bewegen. Daar is met "Oliebol", de adembenemende vertaling van Stopfkuchen, algemeen als Raabes beste roman beschouwd, eindelijk een einde gekomen. Het doet hopen op meer. […]
Deze vertaling van "Stopfkuchen" legt niet alleen een zoveelste facet bloot van de ontstellende rijkdom van de negentiende-eeuwse literatuur en de vitaliteit van de romankunst die ze voortbracht. Ze laat ons evenzeer horen hoe schril en schraal onze kretologie van het nieuwe vaak klinkt.”
Erwin Mortier in de Volkskrant-Cicero van 7/08/ 2008
______________________________________
n.a.v. Wilhelm Raabe: Oliebol [oorspr. titel Stopfkuchen]
[…] Ard Posthuma heeft met deze vertaling een meesterproef
afgeleverd. Hoe vaak hebben we bij het lezen van een vertaling niet
het idee dat er tussen ons en de oorspronkelijke tekst een matglas is
geschoven? Dat is bij deze tekst nooit het geval. Posthuma's vertaling
leest even sprankelend als het origineel.
Raabes taal flonkert en glinstert nog steeds, na bijna honderdtwintig
jaar. Er staat geen woord te veel in deze wonderlijke roman. Het is
een raadsel waarom het zolang moest duren voordat dit boek in het
Nederlands werd vertaald.
Standaard der Letteren, 15/02/ 2008 – 4 sterren!
[…] De titel Stopfkuchen betekent volgens de vertaler het laatste restje deeg waarin de overgebleven rozijnen, boter en suiker worden gestopt. Dit te vertalen met Oliebol is een vondst, omdat daardoor ook de lichaamsomvang van de hoofdpersoon in de titel resoneert.
[… ] de taal en de ironie […] maken dat dit boek op zijn manier een page turner wordt. Ard Posthuma, die eerder een briljante vertaling van De Graal van Chrétien de Troyes maakte, en daarvoor van Goethes Faust, levert hiermee wederom een prestatie van formaat.
Gert van de Wege in Nederlands Dagblad/ Het katern 01/02/08
[…] De Nederlandse vertaling Oliebol is uitstekend gekozen, het betreft immers niet zozeer een scheldwoord als wel een goedmoedig invectief. De vertaling van Ard Posthuma is vindingrijk, secuur en volledig aangepast aan de diverse stijlregisters van het origineel. Gelet op de moeilijkheidsgraad mag je gerust van een uitzonderlijke vertaalprestatie spreken. Kortom, een voorbeeldige editie.
Wil Rouleaux in NRC Handelsblad 28/12/2007
n.a.v. D.C.A.K. Kortum: De Jobsiade
Een tijdloze klassieker is de Jobsiade niet. Maar hij leest wel als
een trein, mede dankzij de swingende en virtuoze vertaling van Ard
Posthuma.
Rudi Kamminga in Dagblad van het Noorden, 9.03.2007
Ard Posthuma, bekend geworden door zijn prachtige vertalingen van
Goethes Faust en van De Graal van Chrétien de Troyes, heeft zich
bij dit schelmengedicht van Kortum kunnen uitleven. Hij schreef er een
zeer informatieve inleiding bij.
Hans Ester in Nederlands Dagblad, 13.04.2007
Hardop gelezen is de 'prutspoëzie' van Kortum niet minder dan
hilarisch. De Jobsiade is een tekst die, zeker omdat hij al honderden
jaren zijn sporen nalaat in de literatuur, het bestuderen waard is.
Hij is in deze sprankelende vertaling beslist ook zeer lezenswaardig.
Leve de meligheid.
Bouke Vlierhuis op Meander.
............. De oertekst van Chrétien de Troyes is nu echter
beschikbaar, vertaald door het fenomeen Ard Posthuma, en die vertaling
is werkelijk fantastisch. Het is alsof Posthuma acht eeuwen stof heeft
afgegraven en een blinkend nieuw verhaal heeft blootgelegd. De
Graallegende blijkt verdorie een echt fijn jongensboek te zijn, met
belegeringen en duels en betoverde kastelen en dappere ridders en
doortrapte schoften en jonkvrouwen die zomaar ’s nachts bij je in
bed kruipen. Zijn berijmde vertaling is zo helder, zo direct, zo
aards, zo vlot en zo geestig dat er een wereld door wordt opgeroepen
waarin de taal zélf nog fris was, en een goedgekozen vers bij een
ontvankelijk publiek evenveel indruk moet hebben gemaakt als nu de
complete Tolkientrilogie in 3D dolby-stereo. Het rijm is nergens
geforceerd, nergens looiig, nergens flauw, altijd Schweppes.
Posthuma is ook niet te beroerd om het onvoltooid gebleven origineel
van een eigen slot te voorzien. Dat de Graallegende daarmee
definitief gecodificeerd is lijkt mij niet. Er blijft altijd wat
te fantaseren. Dat realiseerde Penninc, de schrijver van de Walewein
zich al in 1250: ‘Vanden coninc Arture/ Es bleven menighe avonture/
Die nemmer mee ne wert bescreven’.
Ik weet niet of Posthuma de Nijhoffprijs al heeft ontvangen, maar mocht dat niet het geval zijn, dan dient dat spoorslags te gebeuren. [...] Steeds weet Posthuma deze natuurlijke ‘middeleeuwse verteltrant vol te houden. Briljant. Vooral vanwege de permanente eenvoud die moest worden betracht met behoud van de ambivalenties die Chrétien heeft ingebouwd en die meestal voor een ironische distantie zorgen.
Een verfrissende graal
…Uit Ard Posthuma’s vertaling blijkt echter dat de eerste op schrift gestelde versie van de legende een ironische speelsheid bezit, die in veel latere bewerkingen is verdwenen
…Hoewel de meer dan 9000 verzen de lezer aanvankelijk afschrikken, vlieg je door Posthuma’s vertaling heen.. De ironie van de verteller komt in de versvorm uitstekend tot uiting …
…Na het eeuwen te hebben moeten stellen met de echo’s van de oorspronkelijke legende biedt Posthuma ons de verfrissende bron.
… Posthuma zelf heeft aan zijn vertaling een indrukwekkend einde toegevoegd.
Merel Leeman, in NRC/Handelsblad 13/04/07
De Nederlandse vertaling, inleiding en aantekeningen zijn van Ard Posthuma. Hij is een zeldzame virtuoos; zijn rijmende regels bereiken hun hoogtepunt in de dialogen, die een heel natuurlijk karakter krijgen. Kunstmatigheid in de schijn van natuurlijkheid lijkt mij de beste kwalificatie voor de vertaling. [...] Voor al het overige een bewonderenswaardige vertaling en – in de inleiding een heel spitse speculatie over een relatie Kafka-Perceval.
Dat de kwaliteiten van de graalroman in de vertaling van Ard Posthuma niet teloor zijn gegaan is een groot compliment aan het adres van de vertaler.
... toen ik onlangs De woestijn van Lop Nor cadeau kreeg, dacht ik meteen, ha! En ja, Schrott schrijft een intrigerend soort proza-poëzie - kleine pragraafjes met dat fragmentarische, zoekende, nauwgezet observerende waar ik zelf zo van houd.
Er staan honderden, duizenden mooie woorden in de vertaling van dit boek.... Het is het boek van een dichter: de beste passages zijn prozagedichten die erom vragen langzaam gelezen te worden...
Vijftien jaar geleden vertaalde Ard Posthuma het Chanson de Roland al eens, maar omdat hij niet tevreden was over het resultaat deed hij het nog een keer. De eerste versie ken ik niet, maar de tweede is prachtig. Posthuma had als doel gesteld de oorspronkelijke vorm van het Lied met zijn tienlettergrepige verzen en zijn klinkerrijm te handhaven. Dat is voortreffelijk gelukt.
Posthuma zorgde voor een zeer goede vertaling van dit nog steeds boeiende verslag van Roelands strijd...
Ard Posthuma, die ook Goethe’s ‘Faust’ al spetterend vertaalde, laat ook de Roeland swingen.
...Allemaal heel invoelbaar, ook al door de voortreffelijke vertaling...
Dit oorspronkelijk Oud-Franse heldendicht is zeer verantwoord vertaald door Ard Posthuma, die zijn vertaling toelicht...
Ard Posthuma heeft een briljante vertaling geleverd, die zo'n moeiteloze en frisse indruk maakt dat het wel heel hard zwoegen moet zijn geweest... Posthuma heeft voor een moderne, natuurlijke taal gekozen en hield zich waar mogelijk aan de originele rijmschema's. Waar dat ten koste zou zijn gegaan van de levendigheid, heeft hij de moed gehad ze los te laten. Zijn Faust is speels en zuiver; een duivels staaltje vakmanschap.
De vertaling van Posthuma is over het algemeen bewonderenswaardig... Posthuma is erin geslaagd deze oude tragedie nieuw leven in te blazen...
Ard Posthuma heeft deze vertaling met grote zorg en met veel gevoel voor de dichterlijke essentie van Goethe's werk gemaakt. […] Posthuma’s nawoord is informatief en maakt het (aanvechtbare) nawoord van Ilja Leonard Pfeiffer volkomen overbodig. Haal Pfeiffer er bij de volgende druk alsjeblieft weer uit.
Hans Ester in Reformatorisch Dagblad van 9/04/2008
____________________________
Ard Posthuma maakte een weergaloze, nieuwe vertaling van Goethe's Faust...
Deze vertaling van Posthuma is vaak een wonder van vindingrijkheid in haar eigentijds en suggestief taalgebruik, spanning en ritme. Je kunt van elke bladzijde wel een fragment pakken om de pracht van de vertaling te illustreren... Deze Faust is een feest.
De vertaling is op zijn minst bij vlagen gewaagd te noemen...
Ard Posthuma schrijft in zijn voorwoord dat hij zijn vertaling graag vlot en modern wilde houden om daarmee de oorspronkelijke frisheid van en spontaniteit van Goethes tekst te behouden. Daar is op zich niets tegen, maar je schrikt toch wel als Ot en Sien opeens opduiken in de vertaling. Of Oeteldonks mensenras of Pipo en Jan Splinter...
De klassieke, met commentaren en voetnoten dichtgeplamuurde tekst wordt ondergedompeld in het bad van een andere taal en ondergaat op die manier een verjongingskuur. Zo is het recentelijk gegaan met Don Quichotte van Cervantes, Tasso's Orlando Furioso en Dantes Divina Commedia, en zo gaat het nu ook met de oude Faust. Ard Posthuma presteerde het om Goethe's creatie een ware facelift te geven... Je hoeft zo'n tekst nog niet eens hardop te lezen om te beseffen hoe goed hij het op het toneel zal doen...
Vertaler Ard Posthuma heeft het verhaal van doctor Faust ... op een eigentijdse, laconieke wijze overgezet... Ik las deze Faust met gemengde gevoelens... Spelen dus, dat stuk, al was het maar om vast te kunnen stellen hoe 'de Posthuma' het doet.
Ard Posthuma leverde een prachtige nieuwe vertaling af van Faust...
Posthuma's vertaling loopt soepel en aangenaam, wat met al die verschillende, meestal rijmende versvormen een heidens karwei moet zijn geweest... Het zijn levendige karakters die Goethe ten tonele voert, en dat rechtvaardigt de vele vrijheden die de vertaler zich heeft veroorloofd... Maar het werkt wèl. Het houdt de vaart erin en frist de zaak op, terwijl Posthuma als herscheppend dichter vaak staaltjes van pure virtuositeit vertoont...
Goethes Faust vertalen? Kan dat? De mooie Mme Récamier vond in 1827 van niet en ik ben geneigd haar gelijk te geven...
Posthuma weet Goethes verzen met de nodige schwung en verve in het Nederlands te serveren...
...Der skizzenhaft lakonische Stil Slauerhoffs, von Ard Posthuma sehr gut übersetzt, lässt kaum empfinden, dass dem Buch die letzte Überarbeitung fehlt, für die der todkranke Autor keine Zeit mehr hatte.... Slauerhoff auf Deutsch könnte das gelingen? Ja!
Der Geruch von verbrannten Federn bereichert für den deutschsprachigen Leser das Museum der modernen Poesie...
Man beginn den Klang dieser Sprache und seine Schönheit zu verstehen und zu ahnen, was in ihr möglich ist...
Ob man Poesie übersetzen könnte, gehört zu den schwierigen Fragen, auf die es keine einfache Antwort gibt. Ard Posthuma hat es in diesem Falle jedenfalls gekonnt, und es muss mit Anerkennung vermerkt werden, dass die Lektüre der deutschen Texte einen tiefen Einblick in die poetische Welt dieses gleichzeitig virtuosen und ausdrucksstarken Dichters gewährt....Seine Übersetzung ist so etwas wie eine Neuinszenierung, eine neue Stimme, worin die des Dichters nun auch zum Glück des deutschsprachigen Publikums aufgehoben bleibt.
... de vertalingen die ik heb gelezen volstaan om mij euforisch te stemmen. Nooit heeft een vertaler zo consciëntieus rekening gehouden met de prosodie van mijn gedichten: ik herken voor één keer mijn eigen stem...
Ard Posthuma kann so gut Deutsch, dass er im Deutschen bisweilen auch eigene poetische Ambitionen verwirklicht...
Met grote bewondering heb ik uw vertaling van It faderpaard gelezen. Naast de gedurfdheid om passages die niet letterlijk te vertalen zijn op dichterlijke wijze aan te pakken heeft vooral de lenigheid die nodig is om binnen de strenge vorm van het gedicht te kunnen werken me zeer getroffen...
It is in geniet de oersetters nei te rinnen en te folgjen by harren fynsten yn wurd, lûding en ritme. It is der oan ôf te sjen dat de dat mei grutte ynmoed, ynset en wille dien hawwe...
“Als de bundel in het Duits was geschreven had hij misschien wel ‘Welle rund Wind’geheten, wat toch beter klinkt dan ‘golf en wind’. Of ‘plump aber lüstern’, wat het Nederlands, waarmee ik nogal worstelde in dit geval, herinner ik me, zeker verslaat.”
"Nach meinem bißchen Holländisch scheinen beide Gedichte recht gut gelungen, auch das Gereimte, fast ein Wunder."
...Ard Posthuma, der schon Martinus Nijhoff für Suhrkamp übertragen hat, liefert auch mit dieser Ausgabe erneut den Beweis seines Einfühlungsvermögens in der Übertragung von Lyrik ins Deutsche....
Erstaunlich ist die grossartige Entfaltung der kreativen Möglichkeiten des Übersetzens, die reiche Evidenz des Gelingens. Ard Posthuma hat mit philologischer Genauigkeit und poetischer Sensitivität übersetzt, immer die Einheit von Form und Inhalt im Blick.... Posthumas Treue gegenüber dem Text, die Kardinaltugend des Übersetzers, erstreckst sich zugleich mit der strengen Observanz der Wortbedeutung auf die Mimesis der metrisch-rhythmischen Sprachgestalt.
Ard Posthuma hat in seinem Band etwa die Hälfte des gesamten Lyrischen Oeuvres von Nootboom erfasst und liefert dabei eine vortreffliche Übersetzung,
Für beide Gedichtbände hat der Übersetzer lesenswert eigensinnige Nachworte geschrieben, die mittelbar auch das erzählerische und essayistische Werk Noorbooms erhellen....
Von subtilen Bezügen lebt auch die Übersetzung von Ard Posthuma, der in seinem Nachwort darauf verweist, dass die Wortfelder des Sehens im Niederländischen und Deustchen ähnlich strukturiert sind. Diese schöne wie problematische Nähe hat ihn zu besonderer Sensibilität und Genauigkeit angespornt....
Der Übersetzer Ard Posthuma, dem wir eine durchgehend sorgfältige, stellenweise sogar brilliante Übersetzung verdanken, weist in einem aufschlussreichen interpretatorischen Nachwort u.a. auf die religiös-mystische Komponente des Zyklus...
Posthumas Nijhoff-Übertragung ins Deutsche ist zudem ein übersetzerisches Bravourstück, das auch die lesende Grenzwanderung zwischen beiden Sprachen zum staunenden Vergnügen an der Nijhoffschen Poesie werden lässt....
Der Übersetzer war um seine Aufgabe nicht zu beneiden, ist doch das einsilbigere Niederländisch besser zum Wechsel von Fluss und Stakkato geeignet als das Deutsche. Nachteile, die man bei der gelungenen freien Übertragung hinnehmen muss....
Die Übersetzung versucht jedesmal, so viel wie möglich von der Gestalt des Originals zu erhalten, beim Reimlied, Sonett, Ghasel keine leichte Aufgabe, und immer wieder gelingt es, die lesende Grenzwanderung zwischen beiden Sprachen zum staunenden Vergnügen werden zu lassen... Gelegentlich ist die Übersetzung besser als das Original...
Toen Ard Posthuma twee jaar geleden zijn prachtige Nijhoffvertalingen, onder andere van ' 'Awater' en 'Het uur U' bij Suhrkamp publiceerde, was het een belevenis om die vertrouwde gedichten in een nieuwe taal, als het ware met nieuwe ogen te lezen... het is vooral een verdienste van congenialiteit van de vertaler, wanneer blijkt dat poëzie, ondanks beweringen van het tegendeel, vertaalbaar is.
Ard Posthuma heeft een schitterende vertaling afgeleverd. In het Duits komen de helderheid en het vloeiende karakter van Nijhoffs poëzie uitstekend tot hun recht..
Ik heb je Nijhoff-vertalingen ademloos gelezen. Ontzettend knap...
Oliebol. Zo'n titel intrigeert. En dan de ondertitel: 'Een zee- en moordverhaal.'